«Δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε» – Η επιστολή ενός πατέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες

Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει μεριμνήσει ούτε στο ελάχιστο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Για τους γονείς με παιδιά ΑμΕΑ, το μέλλον γεννά περισσότερο αγωνίες παρά όνειρα…Αυτό γιατί η φροντίδα των παιδιών αυτών, καλύπτεται αποκλειστικά από τους γονείς. Σε βαθμό που η ζωή τους εξαρτάται από τη ζωή των γονιών τους. Η επιστολή πατέρα ατόμου με ειδικές ανάγκες, δείχνει σε μεγάλο βαθμό τον αδιέξοδο αυτό κύκλο:

“Τα προβλήματα των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας προκαλούν απίστευτο άγχος σ΄εμάς που επωμιζόμαστε την επιμέλειά τους. Πρόσφατα η μητέρα ενός τέτοιου ατόμου, ηλικιωμένη και με συναίσθηση της επερχόμενης αδυναμίας ή «απουσίας» από τη φροντίδα του παιδιού της, δήλωσε αυτό το άγχος με μια μακάβρια φράση : «Δεν μπορούμε ούτε να πεθάνουμε»…
Πέρυσι ο 80χρονος πατέρας ενός 42χρονου ΑμΕΑ πήρε την καραμπίνα του, σκότωσε το γιό και στη συνέχεια αυτοκτόνησε , δείχνοντας με αυτό το δραματικό τρόπο το πρόβλημα μιας κατηγορίας ατόμων που περιέρχονται στην κατάσταση του οικόσιτου ζώου, εκεί όπου δεν υπάρχουν προνοιακές δομές : Δομές που μπορούν να έχουν μικρά λειτουργικά κόστη, να στηρίζονται στον εθελοντισμό , να εξοικονομούν κοινωνικούς πόρους και να ανοίγουν προοπτικές επαγγελματικής απασχόλησης σε κάποιους ΑμΕΑ…
Πρόκειται για μια ανθρωπιστική επένδυση άμεσης απόδοσης, που όμως συγκρούεται με κάποιες ύποπτες θεωρίες «από-ιδρυματοποίησης». Η αποπομπή των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας από τις υπάρχουσες προνοιακές δομές ισοδυναμεί με επαναφορά στο αδιέξοδο οικιακό περιβάλλον και στο παρκάρισμα ενώπιον τηλεοράσεων.
Όλοι εμείς οι γονείς, κηδεμόνες, φίλοι και συμπαραστάτες των ΑμΕΑ μετασχολικής ηλικίας, πρέπει να αρνηθούμε κάθε εύσχημη επιστροφή στην εποχή του Ντίκενς”
Γιάννης Σχίζας
Πατέρας «παιδιού» 33 ετών με ειδικές ανάγκες