Εξομολόγηση μαμάς: Τι πρέπει να ξέρετε αν το παιδί σας διαγνώστηκε μόλις με ΔΕΠΥ
Πολλά παιδιά στις μέρες μας διαγιγνώσκονται με Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ). Οι γονείς τους μαζί με εκείνα προσπαθούν, λοιπόν, να βρουν ισορροπίες στην καθημερινότητά τους έτσι ώστε η ζωή τους να κυλά ομαλά, χωρίς διαρκείς εξάρσεις και ατελείωτες φωνές και καβγάδες.
Μία μαμά, η οποία μεγαλώνει ένα παιδί με ΔΕΠΥ εκμυστηρεύεται στο babble.com πώς αντέδρασε όταν έμαθε ότι ο γιος της έχει ΔΕΠΥ, αλλά και πώς συνεχίστηκε η ζωή τους μετά από αυτό μεταφέροντας σε όλους τους γονείς ένα πολύ δυνατό μήνυμα.
Διαβάστε την ιστορία της:
«Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που οι γιατροί μας είπαν: “Ναι, ο Λουκάς έχει ΔΕΠΥ”, κάτι που υποψιαζόμασταν από τότε που ο μικρός ήταν στον παιδικό. Η επίσημη διάγνωση, όμως, ήρθε όταν έγινε 7 ετών και άλλαξε το τοπίο της ζωής μας. Δεν είχαμε πια καμιά αμφιβολία. Τώρα έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις. Είχαμε ένα διαφορετικό μέλλον να σχεδιάσουμε και να σκεφτούμε. Ένα “φορτηγό” πανικού να διαχειριστούμε.
Δεν είχε καμιά σημασία το ότι – κατά βάθος – το ήξερα ήδη. Η επίσημη διάγνωση με διέλυσε σε χίλια κομμάτια, με γέμισε ενοχές και φόβους.
Ένιωσα θλίψη, γιατί μια μαμά ενός παιδιού με ΔΕΠΥ δεν μπορεί παρά να νιώσει αδικία, επειδή το παιδί της πρέπει να δουλέψει περισσότερο και δυσκολότερα από τα παιδιά της ηλικίας του για να κάνει ακόμα και μια απλή αναζήτηση λέξεων. Μια μαμά ενός παιδιού με ΔΕΠΥ δεν μπορεί παρά να θλίβεται για το γεγονός ότι το παιδί της δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητη προσοχή σε ό,τι κάνει και να συνεργαστεί με τα άλλα. Μια μαμά ενός παιδιού με ΔΕΠΥ δεν μπορεί παρά να θρηνεί, επειδή ξέρει ότι όση αγάπη και αν δείξει, όση προσοχή, όση φροντίδα και αν προσφέρει δεν μπορεί να διορθώσει τη ΔΕΠΥ.
Ένιωσα ενοχές, επειδή – ακόμα και όταν μια μαμά ξέρει ότι σε έναν βαθμό δεν προκάλεσε εκείνη τη ΔΕΠΥ στο παιδί της – αναρωτιέμαι διαρκώς: Κι αν δεν είχα τόσο άγχος στην εγκυμοσύνη; Μήπως φταίνε τα δύο ποτηράκια αλκοόλ που ήπια λίγο πριν γεννήσω; Μήπως όλα έγιναν επειδή ξεκίνησε πολύ νωρίς παιδικό; Μήπως έφταιγε ότι τον πρόσεχα πάρα πολύ;
Ένιωθα φόβο επειδή δεν ήξερα αν ο γιός μου θα μπορέσει να αποκτήσει φίλους, να συνεχίσει το σχολείο ή να κάνει διάφορες δραστηριότητες. Φοβόμουν επειδή δεν ήξερα πώς θα ήταν το μέλλον του, αν θα τα κατάφερνε χωρίς εμάς. Αν θα μπορούσε να ζήσει…
Αναρωτιόμασταν, όμως: “Μήπως η ΔΕΠΥ δεν είναι μια διαταραχή, αλλά ένας διαφορετικός τρόπος για να βλέπεις και να ζεις μέσα στον κόσμο και οι δικές μας παρεμβολές προκαλούν περισσότερο κακό;”
Από το νηπιαγωγείο ακόμα το παιδί μας ξεχώριζε. Συνεχώς έτρεχε μέσα στην τάξη, γύριζε γύρω από τα τραπέζια, περπατούσε και δεχόταν πολλές παρατηρήσεις. Μας έπαιρναν τηλέφωνα και μας οδηγούσαν στο να αλλάζουμε συχνά σχολεία. Ακόμα και μετά από αυτό, όμως, αναρωτιόμασταν αν είμαστε άδικοι μαζί του, αν θα έπρεπε απλώς να τον αφήσουμε να είναι αυτός που είναι. Οι ενοχές είναι τόσες πολλές και τόσο περίπλοκες.
Δεν καταφύγαμε αμέσως στην φαρμακευτική αγωγή. Για έναν χρόνο δοκιμάσαμε αλλαγές στη συμπεριφορά, στη διατροφή, στο πρόγραμμά μας. Βοήθησαν αρκετά, αλλά όχι τόσο όσο να κάνουν την εμπειρία του σχολείου ανεκτή για τον Λουκά, τους συμμαθητές του και τους δασκάλους του. Ξεκινήσαμε μία ήπια φαρμακευτική αγωγή και είδαμε αρκετά γρήγορα τεράστια αλλαγή. Δεν λαμβάναμε σημειώματα από τους δασκάλους στο σχολείο και οι βαθμοί του βελτιώθηκαν.
Τώρα πια ο Λουκάς είναι στην έκτη τάξη. Συνεχίζει ακόμα την αγωγή και το πρόγραμμα διατροφής. Χάρη στα βιβλία που διαβάσαμε με το σύζυγό μου υιοθετήσαμε ένα οικογενειακό μοτίβο που ταιριάζει περισσότερο σε ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Ανακαλύψαμε και την μουσική. Ο μικρός λατρεύει την ηλεκτρική κιθάρα και για κάποιον λόγο αυτό το όργανο τον βοηθά να συγκεντρώνεται. Είναι, μάλιστα, πολύ καλός σε αυτό. Του αρέσει πάρα πολύ να διαβάζει, είναι αρκετά καλός στα τεχνικά και αποδίδει εξαιρετικά στα μαθηματικά.
Όχι, δεν λέω ότι η ΔΕΠΥ εξαφανίστηκε ή δεν επηρεάζει πια τη ζωή μας. Το κάνει, απλώς όχι όπως πριν. Οι ενοχές και η θλίψη μου σχεδόν δεν υπάρχουν και οι φόβοι για το πώς θα συνεχίσει τη ζωή του είχαν σωπάσει. Στις μέρες μας η ΔΕΠΥ είναι απλώς ένας τροχός στο “φορτηγό” της καθημερινότητάς μας. Είναι κομμάτι του Λουκά, είναι ένα μπέρδεμα και μια αγκαλιά ταυτόχρονα. Πλέον, ξέρουμε πώς να διαμορφώσουμε τη ζωή μας, ακόμα και με ΔΕΠΥ και δεν φοβόμαστε.
Οπότε, αυτό είναι που θέλω να πω στους γονείς που τα παιδιά τους έχουν ΔΕΠΥ: Τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Ναι, θα υπάρξουν δύσκολες στιγμές, μάχες, δάκρυα, σύγχυση, καβγάδες, φωνές, αλλά σας υπόσχομαι θα βρείτε τον δρόμο σας. Αν διαβάζετε ήδη άρθρα και βιβλία, αν επικοινωνείτε με τους δασκάλους και τους γιατρούς του, έχετε ήδη διασχίσει τον μισό δρόμο. Μπορεί να τρέμετε στις πρώτες 100 συναντήσεις, όπως εγώ, αλλά μια μέρα θα εμφανίζεστε στα ραντεβού με δασκάλους και γιατρούς με ένα σημειωματάριο και ένα στυλό και θα είστε έτοιμες να παλέψετε για το παιδί σας. Οι φόβοι σας θα κρύβονται κάτω από την αμέριστη αγάπη σας.
Πάντα θα ανησυχείτε για το μέλλον του παιδιού σας, επειδή αυτό κάνει ένας γονέας. Αλλά, όταν τα αρχικά άγχη κοπάσουν, θα κοιτάζετε πέρα από τη ΔΕΠΥ κατευθείαν στην καρδιά του παιδιού σας που το κάνει τόσο μοναδικό. Αν μοιάζετε λιγάκι σε μένα, τότε θα δώσετε άλλον ορισμό στην ευτυχία. Θα κοιτάζετε το παιδί σας και θα σκέφτεστε: “Δεν θα γίνει ένας ενήλικας με κοστούμι που θα δουλεύει για κάποιον άλλο. Θα κάνει κάτι δικό του. Θα φτιάξει το δικό του μονοπάτι και θα βρει τη δική του ευτυχία. Και θα είναι καλά. Και το ίδιο θα είμαι και εγώ…”»
Το κείμενο δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές, είναι απλώς η εμπειρία μιας μαμάς. Πάντα να συμβουλεύεστε τον γιατρό σας για ό,τι σας απασχολεί.