Κρύβω μέσα μου ένα παιδί απαρηγόρητο…
Οδυσσέας Ελύτης, «Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο»
(απόσπασμα από τον Ήλιο τον Πρώτο)
«Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
Ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
Αδερφάκι του σύννεφου!
Κοντά σου είδες ν’ ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο
Άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες
Τα πιο χρωματιστά
Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου
Ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
Και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα.
Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη
Το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς
Το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου
Αλλά και τ’ αγριοχαμόγελο
Σε μεγάλους χτύπους δέντρων
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
Εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού
Εκεί που τ’ άστρα προμηνούν τη θύελλα.
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο
Παντελονάκι αέρινο
Στήθος του βράχου κρίνο του νερού
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!»
[divider]
Παιδικά δάκρυα
Ιωάννης Πολέμης
Ματάκια των παιδιών, ματάκια αγνά,
Που όσα θωρείτε γύρω σας είναι παιχνίδια
Εσείς που δακρυσμένα και στεγνά
Την ίδια όψη δείχνετε, πάντα την ίδια.
Αμίλητοι καθρέφτες, φωτεροί,
Που η σκέψη δε σας θάμπωσε, μηδέ κι η έννοια
Παραθυράκια που η ψυχή θωρεί
Κι όλα καλά της φαίνονται, τριανταφυλλένια.
Ματάκια, σεις, που δίχως αφορμή
Κάθε στιγμή δακρύζετε, καθώς γελάτε,
Ματάκια των μικρών παιδιών, αχ! μη
Τα δροσερά σας δάκρυα τα σπαταλάτε.
Έχετε μπρος σας στράτα μακρινή…
Θα σας μαράνει η κούραση κι η θλίψη η μαύρη
Απέλπιδα η καρδιά σας θα πονεί,
Και θα ζητήσει δάκρυα και δε θε να ‘βρει.
[divider]
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ – ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΟΦΟΡΟΥ
με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θα ρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν τη ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θα θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του