Σχολές γονέων

Ένα “παπάκι” αλλιώτικο από τα άλλα…

Τις νύχτες, μας αρέσει αντί για νανουρίσματα να σιγοψυθιρίζουμε τραγούδια που αγαπάμε. Ένα από αυτά, που μας συγκινεί αλλά επιμένουμε να λέμε κάθε βράδυ, είναι το “Παπάκι” του Νικόλα Άσιμου.

Θα το έχετε ακούσει σίγουρα να κάνει όλο “πα πα πα”… Είναι αλλιώτικο από τα άλλα. Είναι μελαγχολικό, μια ωδή στην παιδική ανάμνηση, την ανέφελη ηλικία που καθώς μεγαλώνουμε δεν επιστρέφει ποτέ… αλλά πάντα την έχουμε μέσα μας. Ο ομφάλιος λώρος μας…

Και αφού το τραγουδάμε, έχει ενδιαφέρον και η ιστορία του καθώς τραγουδήθηκε από τον ίδιο το δημιουργό του αλλά και τη Χαρούλα Αλεξίου…

Το παπάκι…ήταν ένα τραγούδι που έγραψε ο Άσιμος εμπνευσμένος από την κόρη του.

Ο Γιώργος Αλλαμάνης έγραψε το γνωστό βιβλίο για τον Άσιμο, Δίχως καβάτζα καμιά – Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, όπου ολοκληρώνει το κομμάτι σχετικά με το Παπάκι με τα εξής λόγια: «Πράγματι, ενώ το Παπάκι διαρκεί 3 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα, ο Άσιμος αρχίζει να τραγουδάει μόλις 1 λεπτό και 17 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος. Μετά ο Θανάσης Μπίκος πρόσθεσε σε κάποια από αυτές τις ηχογραφημένες πρόβες μόνο μια δεύτερη κιθάρα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διαμάντι από κοφτερά συναισθήματα αγάπης και θανάτου, δουλεμένο με λέξεις απλές».

Εκείνη ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που οι δυο τους συναντήθηκαν, με τη συνέχεια να είναι λίγο πολύ γνωστή. Μόνο μια φορά τραγούδησε ξανά Άσιμο η Χαρούλα Αλεξίου, στο άλμπουμ Ψίθυροι του 2000, όχι όμως το Παπάκι. Αυτό δεν ήθελε, και δεν θέλει να το πειράξει. Το τραγούδι ήταν το Αγαπάω και Αδιαφορώ.

Αυτό που τους έμεινε ήταν εκείνη η στιγμή βγαλμένη σαν από ταινία, για ένα από τα ιστορικότερα τραγούδια του Άσιμου, και οι ατελείωτες πρόβες, πότε στο στούντιο, πότε στο σπίτι κάποιου από όσους συμμετείχαν.

Άσιμος και Αλεξίου έκαναν πρόβα στο στούντιο οι δυο τους, υπό τις «οδηγίες» του ενορχηστρωτή του πρώτου, Θανάση Μπίκου. Ο ηχολήπτης Γιάννης Παπαϊωάννου ηχογραφούσε, καθ’ υπόδειξη του Ηλία Μπενέτου, διευθυντή της ΜΙΝΩΣ. Στο μέσον της πρόβας ο Άσιμος σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα του στούντιο και μπήκε μέσα. Προσπάθησε να συνδέσει και να φορέσει ένα ζευγάρι ακουστικά, απέτυχε πλήρως, οπότε αρκέστηκε στο να περιφέρεται γύρω από την Αλεξίου. Ο ήχος όμως που έφτανε στα αυτιά της ερμηνεύτριας είχε μια διαφορά από αυτόν που άκουγε ο Άσιμος, έτσι μόλις άκουσε την κιθάρα του Μπίκου ξεκίνησε να τραγουδά μαζί της, στο δικό του όμως τέμπο, χωρίς καν να πλησιάζει το μικρόφωνο.

Όπως ανέφερε σε μια συνέντευξη του ο Μπενέτος: «Φαντάσου την Αλεξίου να απέχει από το μικρόφωνο 20 – 30 εκατοστά, να μεσολαβεί το σώμα της και ακόμη πιο πίσω, ή στο πλάι της, τον Άσιμο. Στο δεύτερο μέρος του τραγουδιού η φωνή του αλλού υπάρχει και αλλού δεν υπάρχει. Αυτό κρατήθηκε στο δίσκο». Εκεί περίπου διαπιστώνεται και η πιο δυνατή στιγμή του τραγουδιού, που το κάνει ένα μοναδικό αριστούργημα, διαφορετικό από την έννοια της λέξης.

Πηγή εδώ

 

Back to top button