Ο Τρικαλινός μαθητής που με ένα ποίημα συγκλόνισε τη ψυχή μας
Τι σε κάνει ποιητή; Σίγουρα όχι η ηλικία, σίγουρα όχι η σχολική επίδοση, σίγουρα όχι κάτι που μπορεί να γράφεται με αριθμό. Ποητή σε κάνουν τα μάτια της ψυχής σου και η φωνή της σκέψης σου. Ο Χαράλαμπος Κουτσιούμπας είναι ένας μαθητής, και το ποίημα του με τίτλο “Ένα πιάνο στην Ειδομένη” κέρδισε Πανελλήνιο Βραβείο αλλά και την προσοχή όσων το διάβασαν.
Του αξίζουν λοιπόν θερμά συγχαρητήρια που μαθητής, της Γ΄τάξης του 1ου Γενικού Λυκείου Τρικάλων σχολείου, κατέκτησε το 2ο Πανελλήνιο Βραβείο Ποιητικού Διαγωνισμού « Καισάριος Δαπόντες» για το ποίημα του : « Ένα πιάνο στην Ειδομένη » το οποίο έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε παρακάτω.
Στη λάσπη τ’ αποτυπώματά μας χαράζονται
όπως οι νότες της μελαχρινής κοπέλας στο πεντάγραμμο της αυγής
Τώρα παίζει για να ανακουφίσει τις πληγές της Ιστορίας
Δυο βδομάδες σκουπίζανε στα μέρη της το θάνατο
κι αφήνανε οι μανάδες την μνήμη κι το δάκρυ στο περβάζι της σιωπής
μέχρι να θαφτεί κι το τελευταίο νεανικό χάδι
Πετρέλαιο, μπόμπες, ψέμα
Σβήνει το φως
Πέντε πρόσωπα κρατούν τώρα το πλαστικό πάνω απ’ το πιάνο της
σαν να κρατούν ένα ετοιμόρροπο αστέρι την πιο βροχερή εποχή
μη κι βραχεί το αύριο
να προλάβει η κρυωμένη νότα –σαν τελευταίος Φειδιππίδης του κόσμου-
να αναγγείλει ότι η άνοιξη έρχεται
Κι είναι η μόνη ατραπός τούτης της νότας προς το χαμόγελο
τρεις γιαγιάδες στο Αιγαίο που πλέκουν το σκοτάδι με φως
ψαράδες κι διασώστες που μάχονται να αναστήσουν πνιγμένα όνειρα
δασκάλες κι δάσκαλοι που ξεφυλλίζουν τα βιβλία της αγάπης
πολίτες που χαρίζουν λίγο από το λίγο τους
μια χώρα ολόκληρη που αγωνίζεται να τιμήσει το χθες του εαυτού της
Και μην φοβάσαι ταλαιπωρημένη μουσική
γιατί δεν ανήκουν εδώ τα λουκέτα στο σχολείο του σήμερα
οι κλειστές πόρτες στην ευτυχία
οι αρχηγοί κι οι δικτάτορες που παίζουν με τ’ αστέρια σου
κι τα περιορίζουν σε μικρούς ουρανούς
μην τυχόν κι αδειάσει λίγο η τσέπη της καρδιάς τους
Γιατί όλοι εδώ υπήρξαν μετανάστες των ψυχών
γιατί η μνήμη ,η ιστορία κι η αγάπη τους κρατούν όσο η ανάσα του ήλιου
γιατί όλοι τους εδώ γύρευαν κι γυρεύουν
λίγο μελιχρό φως για τον κοινό ουρανό μας
Και να μου το θυμάσαι:
Κάθε θυσιασμένο από σας κι από μας πιόνι
ένας ποιητής που δεν πρόφτασε να μιλήσει…