“Παιδιά των δρόμων” – Η συγγραφέας Κατερίνα Παπανικολοπούλου μοιράζεται μαζί μας μια ιστορία για το σπουδαιότερο δώρο των γιορτών!

Μια ακόμη ιστορία για το νόημα των γιορτών από τη φίλη μας και συγγραφέα Κατερίνα Παπανικολοπούλου. Μια ακόμη ιστορία για να τη μοιραστούμε, να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας, να μας θυμίζει ότι η αγάπη είναι το μόνο αληθινό δώρο. Ότι το παιδί, είναι ο λόγος που παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, “Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”…

Τα παιδιά των δρόμων

«Τα κατάφερα!  Τα κατάφερα!

Στ’ αλήθεια τα κατάφερα!» φώναξε η Μυρτώ

χοροπηδώντας στο κρεβάτι της δέκα φορές πάνω-κάτω,

ψηλά ως το ταβάνι, σαν να ’ταν σε τραμπολίνο.

Απ’ τη χαρά της βέβαια.

«Μια τέτοια μέρα Χριστουγεννιάτικη το αστέρι της Φάτνης

έβαλε στην αγκαλιά μου όλα όσα ζητούσα από καιρό»,

είπε με δυνατή φωνή, λες και ήθελε ν’ ακούσει τη δική της φωνή

για να το πιστέψει.

«Μια αχτίδα φως φτιαγμένη από σμαράγδια,

έναν ουρανό με κρυσταλλένια αστέρια,

μια θάλασσα ολόγιομη με ψάρια χρυσαφί,

κι ασημοστόλιστα πολύτιμα παιχνίδια ένα σωρό!!!

Αυτά ζητούσα από καιρό.

Μα….όχι για μένα.

Για τον Αλμπέρτο του δρόμου..

Για την Ανέτ των φαναριών…

Τη Ζιζέλ της εγκατάλειψης…

Το Φερνάντο της φτώχειας…

Τα είχα δει με τα μάτια μου αυτά τα παιδιά

να πουλούν στυλό και χαρτομάντιλα,

να πλένουν τζάμια αυτοκινήτων,

να κοιμούνται στη ρόδα πλάι του λεωφορείου,

να μαζεύουν σκουπίδια παρέα με τους σκύλους,

ν’ αναπνέουν πετρέλαιο, κόλες και χημικά.

Και το χειρότερο.. Να ψάχνουν ένα ζεστό χέρι, μια αγκαλιά.

Να φωνάζουν Μανούλα! Πατέρα! κι εκείνοι να ‘χουν χαθεί από καιρό.

Γι αυτό χάρηκα όταν μου έφερε τα δώρα το αστέρι. Κι είπα:

Τώρα Ζιζέλ δε θα ξαναπλύνεις με χώμα

την κατσαρόλα να φας το φαΐ σου

και δε θα περπατήσεις ξυπόλητη πια.

Κι εσύ Φερνάντο δε θα κοσκινίσεις λάσπη

για μήνες να βγάλεις έναν κόκκο χρυσό.»

Εκείνη τη στιγμή, σαν από θαύμα,

μια καμήλα ξεπρόβαλε απ’ την έρημο.

Να’ ταν η καμήλα των μάγων;

Πήρε τη Μυρτώ στην πλάτη της

και την πήγε γρήγορα στα παιδιά.

Πίσω τους έρχονταν άλλες δυο, φορτωμένες με δώρα.

Τα δώρα που είχε ζητήσει.

Κι ήταν τόσα τα παιδιά…Αμέτρητα λυπημένα παιδιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

 

Εκείνη τους έδωσε με χαρά, απ’ την καρδιά της, απλόχερα, όλα τα δώρα!!!!

Όλα όσα της έφερε το αστέρι της Φάτνης. Ούτε ένα δεν κράτησε για τον εαυτό της.

Γλυκά ακούστηκε η φωνή της να λέει:

«Παιδιά χαμογελάστε! Χαρείτε και χαμογελάστε.

Δε βλέπετε; Δικά σας είναι. Εμπρός λοιπόν!

Παίξτε μπίλιες με τα σμαράγδια.

Κάντε βόλτες με τ΄ ασημένια δελφίνια.

Κρεμάστε τις κούνιες στα κρυσταλλένια αστέρια.

Άντε λοιπόν, τι κάθεστε;»

Μα εκείνα μόνο την κοίταζαν…. Aκίνητα… μες στη σιωπή…

την ατέλειωτη σιωπή της μοναξιάς τους.

Δυο κι άλλα δυο, χίλια δυο

τα κρύσταλλα που τρέξαν απ’ τα μάτια τους.

Δεν της μίλησαν. Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε μόνο στα χείλη τους.

Και πήραν πάλι το δρόμο τους….Σαν σκιές.

Με το τσουβάλι,

τη βούρτσα,

το χαρτομάντιλο,

το κουτί με τα σπίρτα στα χέρια τους.

Τα παιδιά της φτώχειας, της προσφυγιάς, της εγκατάλειψης.

Τα παιδιά των δρόμων…

*************************************************

Η Κατερίνα Παπανικολοπούλου πάντα μας συγκινεί αλλά μας γεμίζει και με κουράγιο μιας και δείχνει ότι δεν χάθηκαν όλα σε αυτό τον κόσμο, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην αγάπη. Όπως μας έστειλε στο γιορτινό μήνυμά της … “Χριστούγεννα που έρχονται και ο Χριστός γεννάται….ανοίξτε μάτια κι αγκαλιές, ανοίξτε τις καρδιές σας….και δώστε αγάπη στα παιδιά και στους κατατρεγμένους, ζεστό ψωμί, χαμόγελα, φτερά για να πετάξουν…σ’ έναν κόσμο πιο όμορφο και πιο γαληνεμένο”.