Διακοπές τέλος και μετράμε όσα χάσαμε…τελικά για πάντα
Έπειτα από τις απώλειες ανθρώπων και δασών το 2018 αλλά και πιο πίσω το 2007 που χάθηκαν επίσης δεκάδες ανθρώπινες ζωές, φαίνεται ότι δεν έγινε ούτε βήμα. Η μισή Εύβοια καμμένη, κατεστραμμένες ζωές, κατεστραμμένη βιοποικιλότητα. Οι φωτιές συνεχίζονται. Μάθαμε όμως τη λέξη “εκκενώστε”. Την είδαμε πολλές φορές γραμμένη σε ένα τρομακτικό sms. Μετά από όσα έχουμε περάσει λόγω πανδημίας, μετά από τόση αβεβαιότητα, ήρθε η λέξη αυτή φέτος για να εμπεδωθεί ότι για τους κατοίκους αυτής της χώρας, δεν προβλέπεται καμία φροντίδα. Και κάπως έτσι χάθηκε το καλοκαίρι μας για πάντα.
Μακάρι επιστρέφοντας από τις διακοπές μας, (με θέα το απόκοσμο δράμα της Εύβοιας) να είχαμε κάτι πιο αισιόδοξο να σας γράψουμε. Δυστυχώς, το μόνο που έχουμε είναι το παρακάτω κείμενο που είχε γραφτεί το 2018 αλλά δεν μπορεί να αλλάξει ούτε μισή λέξη…
*Φωτογραφίες: Βλέποντας τους καπνούς να εξαφανίζουν τη Βόρεια Εύβοια από την παραλία Μικρό στο Νότιο Πήλιο
Καλοκαίρι ακόμη… Είμαστε στον Αύγουστο άλλοι φύγανε για διακοπές άλλοι επιστρέφουν, άλλοι περιμένουν τη σειρά τους… Το καλοκαίρι, είναι η εποχή που αξίζει κάθε άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που μοχθεί. Είναι η εποχή των αναμνήσεων που κατά δύναμή του ο καθένας χτίζει και ζει όπως θέλει, ελεύθερος, κοντά σε όσα αγαπά. Για τους περισσότερους πλέον, το καλοκαίρι, είναι η μοναδική περίοδος που η ζωή παίρνει ξανά μια ανθρώπινη διάσταση- (δυστυχώς έτσι τα καταφέραμε).
Αυτό δεν μας αφορά μεμονωμένα. Είναι μια συλλογική κατάκτηση το καλοκαίρι μας. Την ίδια στιγμή, σε παραλίες, σε πλατείες χωριών, σε μεσημεριανές σκιερές κάμαρες, σε όλη τη χώρα, άνθρωποι αναπνέουν με μια ανάσα ανακούφισης.
Αυτό το παράξενο συλλογικό βίωμα που μας κρατάει ζωντανούς όλο τον υπόλοιπο χρόνο, φέτος το χάσαμε στα αποκαΐδια. Χάθηκε και αυτό. Όπως χάνεται σταδιακά από κάθε μήνα του χρόνου η «ανάσα». Αυτή τη φορά όμως ο πόνος είναι ασύλληπτος. Θα υπάρχει εκεί ακόμη κι αν ξαναπρασινίσει ο τόπος, ακόμη και αν γκρεμιστούν τα αυθαίρετα, ακόμη κι αν αποκτήσουμε πυροσβεστική υπερδύναμη. Γιατί το κακό έγινε. Άφησε πίσω καταρρακωμένους ανθρώπους, δεκάδες ονόματα θυμάτων, νεκρά παιδιά… Και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο ή και κάτι τρομερότερο. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι ότι νιώθουμε ανυπεράσπιστοι. Το πρόβλημα είναι ότι όλα σε αυτή τη χώρα μοιάζουν ένα λάθος. Με λίγα λόγια: δεν υπάρχει σωτηρία.
Το μπαλάκι ευθυνών από το παρελθόν στο σήμερα, από το σήμερα στην εξωγήινη απειλή και όπου αλλού… δείχνει ότι κανείς δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα. Ίσως να λυπούνται αλλά δεν συναισθάνονται . Ξεχνάνε όλοι οι ιθύνοντες, ότι η ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς αυτούς, ωστόσο, οφείλουν και σε αυτή τη ζωή που θα συνεχίσει πέρα από το καμένο σήμερα να αναλάβουν θέση ευθύνης, ίσως και να ζητήσουν κι ένα συγνώμη. Μα αυτό που τρομάζει περισσότερο είναι η αναισθησία που τους περιβάλλει. Αυτή η δύναμη της εξουσίας απαλλαγμένη από κάθε βάθος και βάρος απέναντι στον άνθρωπο… Μια γυάλα που δεν τη διαπερνά ούτε ο θάνατος, ούτε η καταστροφή.
Ίσως επενδύουν στη λήθη του χρόνου. Στο ότι όλα ξεχνιούνται διαβαίνοντας ακόμη οι υπόλοιποι ζωντανοί. Σου λέει… εκεί θα είναι το επόμενο καλοκαίρι, με τα ροζ φλαμίνγκο τους να χαίρονται το ελάχιστο που τους αποδίδεται για να ξαποσταίνουν. Μόνο που ξεχνούν ότι οι ζωές μας δεν είναι μια ροζ φούσκα. Απέχει η αλήθεια μας από την πλαστικοποιημένη αντίληψή τους γεμάτη αέρα κοπανιστό…
Αυτό που χάσαμε αυτό το καλοκαίρι, ήταν και το μόνο που είχαμε. Και δεν μπορεί κανείς τους να το φέρει πίσω. Τουλάχιστον, ας σταθούν αξιοπρεπώς σιωπηλοί όταν μετράμε τις απώλειες μας εμείς, τα πλάσματα έξω από τη πυρίμαχη γυάλα.